Encyklopedia PWN
etyka
[gr. tá ēthiká ‘traktat o obyczajach’ < ḗthos ‘obyczaj’, ‘charakter’],
termin użyty w IV w. p.n.e. przez Arystotelesa w tytule dzieła Etyka nikomachejska na oznaczenie opisowo-krytycznego studium tego, co dotyczy etosu jako ludzkiego charakteru, obyczaju, tj. utrwalonego sposobu zachowania się w środowisku życia, zamieszkania;
Zgodnie z encyklopedią PWN, etyka zawodowa to „zespół norm wyznaczających określone obowiązki moralne związane z wykonywanym zawodem i społecznymi stosunkami zawodowymi (np. etyka lekarska, prawnicza, naukoweca)”
WŁADYSŁAW KOPALIŃSKI – Słownik wyrazów obcych i zwrotów obcojęzycznych z almanachem 1967
etyka moralność; nauka o moralności, filozofia moralności; określony system etyczny; ogół zasad i norm postępowania obowiązujących w danej epoce i środowisku.
- gr. éthikě 'moralność' z r.ż. od éthikos 'moralny; etyczny’ od ethos, zob. etos.
etyczny moralny, zgodny z nakazami etyki; odnoszący się do etyki.
etos przewodnie wierzenia, mierniki, kryteria, ideały charakteryzujące a. nurtujące jakąś grupę, społeczność, naród, ideologię; zespół wartości będący podstawą głównych form, wzorców zachowania się a. myśli jakiejś kultury, społeczeństwa, instytucji, pracy lit. a. naukowej, dyscypliny intelektualnej; charakter a. osobowość człowieka zwł. pod względem równowagi między namiętnościami i rozwagą (Arystoteles); podstawowy światopogląd, usposobienie, postawa moralna, system wartości jednostki; por. eidos.
- gr. Śthos 'charakter; zwyczaj; mieszkanie, ojczyzna’; por. etyczny; zob. log-; -log.
